Er is iets magisch aan het bakken van oliebollen, meer dan alleen het eindresultaat van heerlijke lekkernijen. Vandaag, te midden van mijn dierbaren, ontdekte ik de diepgaande connectie tussen deze traditionele lekkernij en mindfulness.
Het begint allemaal met de traditie, dat mijn moeder jaarlijks op oudejaarsdag oliebollen en appelflappen bakt. Terwijl het beslag staat te rusten, begint de echte reis naar mindfulness.
Het voorbereiden van de vetpannen in de serene omgeving van de schuur, de geur van koffie die zich verspreidt door de ruimte, en het dienblad gereed voor de verse kopjes – dit alles vormt een ritueel op zich, een inleiding tot het moment van pure aandacht.
En dan komt het meest betoverende deel: de eerste deegbollen die voorzichtig in het borrelende vet worden geplaatst. Hier begint de les in geduld en aandacht.
In mijn eerste pogingen was er die drang om te controleren, te draaien, en te forceren. Echter, een oliebol in wording is net als het leven zelf – het laat zich niet haasten. Het keert vanzelf terug wanneer het de juiste tijd is.
Toen ik me eenmaal afstemde op het ritme van het bakken, gebeurde er iets bijzonders. De deegbolletjes dansten met het vet, draaiden op het perfecte moment om en werden moeiteloos uit de pan gehaald.
En dan het hoogtepunt: genieten van warme oliebollen en dampende koffie, omringd door geliefden die langskomen om hun bestelde lekkernijen op te halen. Dit is meer dan alleen bakken; dit is een viering van verbinding, van samenzijn op deze oudejaarsdag.
Het is een les in het nu zijn, in het accepteren van het ritme van het leven en het vieren van de kleine momenten. Een moment van mindfulness, verpakt in een heerlijke traditie.
In de rust van het oliebolbakken vond ik een les die dieper gaat dan de keuken. Het is een les in geduld, acceptatie en het koesteren van kostbare momenten. Het bakken van oliebollen is niet alleen een culinaire kunst, het is een kunst van mindfulness.